پیش از اینها فکر میکردم خدا           خانه ای دارد کنار ابرها

  مثل قصر پادشاه قصه ها                خشتی از الماس خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور          بر سر تختی نشسته از غرور

ماه.برق کوچکی از تاج او                هر ستاره.پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او.آسمان                نقش روی دامن او .کهکشان

رعد و برق شب. طنین خنده اش     سیل و طوفان. نعره ی تو فنده اش

دکمه ی پیراهن او .آفتاب               برق تیغ و خنجر او .ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست       هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از این ها خاطرم دلگیر بود        از خدا . در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بیرحم بود و خشمگین          خانه اش در آسمان .دور از زمین

بود اما در میان ما نبو د                    مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت          مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم از خود . از خدا     از زمین . از اسمان از ابر ها

زود می گفتند.این کار خداست          پرس و جو از او کاری خطاست

هر چه می پرسی جوابش آتش است   آب اگر خوردی عذابش آتش است

تا ببندی چشم کورت می کند              تا شدی نزدیک دورت میکند

کج گشودی دست .سنگت می کند     کج نهادی پا .  لنگت می کند

تا خطا کردی. عذابت می کند             در میان آتش آبت میکند

با همین قصه دلم مشغول بود           خواب هایم خواب دیو و غول بود

خواب می دیدم که غرق آتشم           در دهان شعله های سر کشم

در دهان ازدهایی خشمگین              بر سرم باران گرز آتشین

محو می شد نعره هایم بی صدا       در طنین خنده ی خشم خدا

نیت من در نماز و در دعا                 ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه می کردم  همه از ترس بود    مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه           مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ مثل خنده ای بی حوصله           سخت مثل حل صد ها مساله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود           مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر     راه افتادم به قصدیک سفر

در میان راه در یک روستا                  خانه ای دیدیم خوب و آشنا

زود پرسیدم پدر این جا کجاست؟      گفت. این جا خانه ی خوب خداست

گفت. این جا می شود یک لحظه ماند   گوشه ای خلوت نما زی ساده خواند

با و ضویی دست و رویی تازه کرد         با دل خود گفتگویی تازه کرد

گفتمش پس آن خدای خشمگین        خا نه اش اینجاست این جا در زمین؟

گفت آری خانه ی او بی ریاست           فرش هایش از گلیم و بوریا ست

مهربان وساده و بی کینه است           مثل نوری در دل ایینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی        نام او نور و نشانش روشنی

خشم..نامی از نشانی های اوست     حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی شیرین تر است          مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست معنی میدهد               قهر هم با دوست معنی میدهد

هیچ کس با دشمن خود قهر نیست        قهری او هم نشان دوستی ست

تازه فهمیدم خدایم این خداست            این خدای مهربان وآشناست

دوستی از من به من نزدیک تر                از رگ گردن به من نزدیکتر

آن خدای پیش از این را باد برد                نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود               چون حبابی نقش روی آب بود

می توانم بعد از این با این خدا             دوست باشم دوست پاک و بی ریا

می توان با این خدا پرواز کزد              سفره ی دل را برایش باز کرد

می توان درباره ی گل حرف زد             صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت                با دو قطره صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد             مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان تصنیفی از پرواز خواند            با الفبای سکوت آواز خواند

می توان مثل علف ها حرف زد            با زبان بی الفبا حرف زد

می توان درباره ی هر چیز گفت        می توان شعری خیال انگیز گفت

  مثل این شعر روان و اشنا               پیش از این ها فکر می کردم خدا